W poście omawiającym bindowanie do różnych źródeł danych omawiałem ObjectDataProvider. Tym razem bardziej praktyczny przykład. Scenariusz jest taki: Na formatce jest ListBox oraz dwa TextBox-y do wprowadzania imienia i nazwiska. Baza danych przechowuje klientów. Formatka ma za zadanie wyświetlać wszystkich klientów jeżeli nie wprowadzono wartości filtrów do TextBox-ów, bądź też przefiltrować dane jeżeli filtry zostały wprowadzone przez użytkownika.

Struktura Nullable jest już dobrze znana w świecie .NET. Pozwala na zasymulowanie wartości NULL dla typów prostych (value types). C# posiada jednak wiele ułatwień, które chciałbym opisać w dzisiejszym poście. Prawdopodobnie wiele czytelników korzystało z nich ale nie wiedziała, że to ułatwienie ze strony kompilatora a nie samej struktury Nullable. Zacznijmy od kodu źródłowego Nullable:[Serializable, StructLayout(LayoutKind.Sequential)] publicstruct Nullable

Kontrolki WPF zostały przygotowane w ten sposób, aby łatwo można modyfikować ich wygląd. Definicję wyglądu oddzielono całkowicie od kodu definiującego funkcjonalność. Szablony kontrolek tworzone są w XAML-u. Szablon zawiera kompletny opis wyglądu danej kontrolki.

W poprzednim wpisie omówiłem kilka mechanizmów walidacji wprowadzanych danych jakie oferuje technologia WPF. Dzisiaj rozszerzę ten temat o kwestie związane z formatowaniem danych oraz konwersją typów. Często zdarza się sytuacja, w której prezentując użytkownikowi pewne dane chcemy określić dla nich własny format. Równie często konieczne jest skonwertowanie wartości wprowadzonej przez użytkownika na docelowy typ danych.

Manipulując stanem encji, należy pamiętać o dwóch zasadach. Dotyczą one zapisu zmian do bazy danych po zakończeniu pracy z obiektami i ustawianiu im stanów.

Opublikowano Rozmowa z pewnym developerem: ja: a tu jest ta książka ja: http://www.charlespetzold.com/phone/index.html ja: czytałeś ją ? on: mam pdfa ja: a czytałeś ją ?? on: a powiedz mi kiedy Ręce opadają.Posiadanie książki/pdf-a/ebooka nie jest równoznaczne z przyswojeniem w niej zawartej wiedzy. Niestety dyfuzja tutaj nie działaW naszym zawodzie trzeba znaleźć czas na czytanie książek. Kup kindla i czytaj choćby w toalecieNie czytam książek w pracy, czytam je po pracy (choćby patrz pu...

Opublikowano Wczoraj pisałem o rewelacyjnej konferencji DevDay. Dzisiaj link do prezentacji: Scotta Hanselmana „It’s not what you read, it’s what you ignore” (o którym pisałem już tutaj) oraz Grega Younga „How to get productive in a project in 24h” Oczywiście nie jest to zapis z DevDay, ale prezentacje te same, więc do czasu aż organizatorzy nie opublikują filmów, możecie zobaczyć o czym mówili Ci dwaj Panowie. Miłego oglądania To też może Cię zainteresować:DevDay–konferencja na którą mogę jeź...

Jeśli ktoś (tak jak ja) pierwsze kroki z XNA stawiał w Windows Phone, to możliwe, na w swoich projektach założył dość sztywne reguły, np: rozdzielczość urządzenia to 800×480 pikseli. Tak właśnie zrobiłem ja. Na jakiś czas (około 1 rok) było to ok, bo wszystkie telefony z Windows Phone pracowały właśnie w tej rozdzielczości. Ale czasy się zmieniły...

Łapanie wyjątków w metodzie asynchronicznej nie jest niczym skomplikowanym. Należy tylko pamiętać o tym, iż mamy do czynienia z różnymi możliwymi scenariuszami wyjątków. Metoda oznaczona słowem kluczowym async zawiera przeważnie jedną lub więcej wywołań metod ze słowem kluczowym await. Await stoi przed metodą zwracającą typ Task. Pierwsza zasada to ta, iż await nie może się pojawić się w bloku catch lub finally.

Zamrażanie interfejsu użytkownika podczas wykonywania skomplikowanej czynności nie jest dobrym pomysłem. Aplikacja, która "zamiera" nie zachęca do dalszego wykorzystywania przez użytkownika. Programowanie asynchroniczne z drugiej strony wiąże się z większym nakładem pracy oraz bardziej skomplikowanym kodem wynikowym. Na pomoc przychodzi .NET 4.5 wraz z nowymi słowami kluczowymi: async, await. Jak je stosować i w jaki sposób pomagają nam tworzyć aplikacje asynchroniczne zobaczymy w poniższym przykładzie...