Platforma .NET pozwala na definiowanie metadanych, czyli pewnych informacji opisujących różne elementy kodu. Funkcjonalność ta realizowana jest poprzez atrybuty. Atrybuty używane mogą być do opisu takich elementów jak klasy, metody, zdarzenia, pola, właściwości oraz wielu innych. Oprócz szeregu zdefiniowanych atrybutów mamy możliwość tworzenia własnych.

Z komendy Make Object ID korzystam już od bardzo dawna, nie codziennie ale w niektórych sytuacjach jest ona nieodzowna. Ostatnio zorientowałem się jednak, że nawet doświadczeni użytkownicy VS mogą o niej wiedzieć i stąd pojawił się pomysł na ten post.

Funkcja GetHashCode używana jest tylko i wyłącznie w przypadku korzystania z kolekcji typu klucz wartość jak HashSet lub Dictionary. Funkcja ta nie jest tak oczywista jak się to zdaje i napisanie poprawnej jej wersji sprawia wiele problemów.

Jeżeli korzystamy z najnowszego Visual Studio 2012 Windows Desktop możemy się rozczarować gdy zamiast dobrze znanego okienka dostaniemy irytujące modalne okienko.

Extension Methods można wykorzystać nie tylko do dodawania metod do istniejących klas, ale także jako najprostszy mechanizm mapujący. Nie musimy tworzyć całej biblioteki do mapowania, wystarczy dodać do klasy odpowiednią metodę np. Map.

Opis w jaki sposób TeamCity może automatycznie zmieniać wersję aplikacji w pliku AssemblyInfo.cs

Dzięki temu mechanizmowi można tak jakby dodać metodę do klasy bez modyfikacji tej klasy (np. do już skompilowanej dll’ki). Implementacja krok po kroku...

Ten wpis o optymistycznym tytule to tylko informacja dla osób, które ostatni miesiąc przespały w jaskini :) Visual Studio 2012 zostało wypuszczone w programistyczną dzicz i od dziś jest dostępne publicznie. Jeśli ktoś jeszcze nie miał okazji się nim pobawić (osoby mające subskrypcję MSDN mogły zatopić swe zęby już miesiąc temu) powinien spróbować bo, pomijając kilka rewolucyjnych (i dyskusyjnych) zmian, uważam, że ta wersja będzie miała dobre opinie podobnie do wersji 2008.

Często słyszy się, że programiści powinni pisać kod, który nie będzie silnie zależeć od pozostałych elementów. Dobrze jakby był oparty na interfejsach, a klasy oraz metody nie były zbyt duże aby dało się go łatwo ogarnąć i zrozumieć. W ogóle - ma być cud-miód. Pytanie tylko jak tego dokonać nie zaprzęgając zbyt wielkich zasobów ludzkich do sprawdzania tego wszystkiego "ręcznie"? Z pomocą tu przychodzi NDepend - narzędzie do statycznej analizy kodu.

Implementując w danej klasie kilka interfejsów możemy spotkać się z sytuacją, w której różne interfejsy będą posiadały składowe o tych samych nazwach. A co jeżeli metoda jednego z interfejsów ma inne przeznaczenie niż metoda innego i ich kod powinien być różny? Rozwiązaniem tego problemu jest jawna implementacja interfejsów.