Szablony Resource Managera w Azure to genialna sprawa. Ich deklaratywność pozwala łatwo zacząć opisywać infrastrukturę zamiast ją skryptować czy też co gorsza namiętnie wyklikiwać. Niestety z szablonami jest problem, a dokładniej z przykładami i materiałami, które uczą, jak je pisać. Obiekty są robione na sztywno zamiast budowane dynamiczne z parametrów lub zmiennych. Maszyny wirtualne, dyski, podsieci, karty sieciowe, NSG, ustawienia w WebApp czy Functions, aż proszą się o takie podejście.